Dag 65 - Het Monster

Totaal gelopen: 1735 km.

Als je op een zondagochtend, zoals ik, wilt ontbijten en op zoek bent naar een Boulangerie, moet je even goed om je heen kijken naar mensen met een boodschappentas of een stokbrood onder de arm. Als je hun spoor volgt kom je in negen van de tien gevallen bij een bakkerszaak uit. Die opent rond een uur of zes al zijn winkel. Dat is voor vroege vogels zoals ik erg prettig, want met een opkomende zon, zat ik op een bankje bij de Place de Kathedrale al mijn ontbijt te nuttigen.

Volgens mijn routebeschrijving had ik korte etappe vandaag. Slechts 17 km. naar Captieux. Het liep echter anders. Ik zou een oude spoorlijn moeten volgen, maar net buiten Bazas moest ik volgens mijn GPS rechtsaf, terwijl de markeringen aan gaven, dat ik recht door moest. Eigenwijs als ik ben besloot ik mijn GPS te volgen (die had mij nog nooit in de steek gelaten), maar na zo'n 300 meter werd de weg met kettingen afgesloten en maakte het bord 'Dangereux' mij duidelijk, dat ik toch beter rechtsomkeer kon maken.
Dat heb ik ook maar wijselijk gedaan en heb vanaf dat moment de geel-blauwe markeringen van de 'chemin de Saint Jacques' gevolgd.
Gevolg van deze 'omleiding' was wel dat ik zo'n vier kilometer extra moest lopen. Eerst over een geasfalteerd binnenweggetje, maar daarna enkele kilometers door een uitgestrekt bos over een mulle zandweg.
Het werd een loodzware etappe, terwijl ik van te voren dacht vandaag een 'makkie' te hebben.
Zo zie je maar weer, dat je een dag nooit van te voren moet invullen.

Bovendien had ik vandaag mijn dag niet. Ik liep niet lekker (omdat ik moest afwijken van de route?) en mijn rugzak was een kwelling.
In de film 'Wild' (aanrader!) noemt actrice Reese Witherspoon haar rugzak 'Het Monster'. En daar kan ik haar gelijk in geven.
Er zijn dagen dat de rugzak 'als gegoten' zit, soms moet ik dat ding na flink wat kilometers te hebben gelopen even afdoen om mijn weg te vervolgen en heel af en toe zou ik de rugzak het liefst de berm in willen kieperen. En vandaag had ik zo'n dag.

Tegen mijn verwachting in kwam ik pas tegen half twee in Captieux. Wat ik van de gemeenteambtenaar (in het Frans) had begrepen, moest de refuge naast de kerk zijn en aan de zijkant van de deur een grijs bakje met cijfers. En als ik de nummers die ik van haar gekregen had, goed had onthouden, moest daarmee de deur open gaan.
De kerk stond aan een plein met daaromheen veel oude huizen, horeca en het gemeentehuis. Echter, nergens een aankondiging dat dit de refuge was of een grijs bakje aan een deur.
Na het hele plein grondig doorzocht te hebben zonder resultaat besloot ik op mijn beste Frans het maar te vragen in een cafė. En ja hoor, een dorpsgenoot die daar zijn biertje dronk, wilde wel even met met mee lopen. We moesten nog een klein steegje door en via een oude poort kwam ik uiteindelijk bij de refuge. Dat had ik zelf nooit gevonden. De toegangscode had ik ook goed kunnen vertalen en ik was binnen.

Na de douche en een welverdiend biertje bij een cafė aan het kerkplein, snel nog even wat boodschappen gedaan voor het ontbijt en de lunch voor morgen. Dan loop ik ruim 34 km. naar Rocquefort en kom ik die hele dag geen winkels tegen.

En nu zit ik het tuintje van de refuge dit verslag te typen. Het is inmiddels 37¤ in de zon en ben ik blij dat ik op tijd over was.
Ik ben opnieuw de enige pelgrim vanavond. Ik tref het wat dat betreft niet.
Als ik het gastenboek er op na sla, zit er een Belg (Herman Veiders) precies een dag voor mij. Hij stopt volgens de informatie in Saint-Jean-Pied-de-Port. Dus als dit zo blijft zal ik tot Ostabat in mijn eentje in de gemeentelijke herbergen verblijven.