Dag 108 - Voorbereiding naar huis

Totaal aantal gelopen: 2764 km.
Nog te lopen naar Fisterra: 44 km.

Nu Karin met mij mee loopt kom ik in een ander ritme. De overnachtingen tot Fisterra zijn inmiddels vastgelegd en met etappe's tussen de 15 en 22 km. kunnen we het rustig aan doen. Ik kon vanmorgen zo waar uitslapen tot een uur of acht. Dat is lang niet gebeurd. En nu we tot Fisterra een kamer voor onszelf hebben, kan ik doorslapen, zonder gestoord te worden door al díe mensen die in de Albergue's al tussen vijf en zes uur opstonden.
Dat is heerlijk, hoewel dat gestommel en gerommel in de vroege ochtend ook wel weer iets had. Een vertrouwd geluid, zo van: we gaan met z'n allen weer op weg.

En ondanks dat we het rustig aan kunnen doen, moet er natuurlijk wel worden gewandeld en de etappe vandaag was intensief en zwaarder dan gisteren. Het was een golvend glooiend landschap tussen Negreiro en Santa Mariňa en er moest regelmatig flink worden geklommen.
Ook een gevarieerd landschap, door bossen, dan weer vooral maisvelden en na Cornada uitgestrekte velden.
Het is opnieuw warm onderweg. Volop zon met af en toe een verkoelende zeewind. Het is ongekend hoe lang ik al in de zon loop en als ze nu tegen mij zouden zeggen dat we richting herfst gaan, zou ik ze ongeloofwaardig aankijken.

Rond een uur of drie kwamen we aan in Santa Mariňa, een gehuchtje enkele kilometers van Olveiroa.
We bevinden ons in een soort niemandsland. Nergens een dorp of stad in de buurt, geen winkels en op enkele kilometers afstand af en toe een bar/restaurant.

Onderweg ben ik mij aan het voorbereiden op de terugkeer naar Nederland. Ik heb nog maar een paar wandeldagen te gaan en dan is het zo ver. Ik kan wel doen alsof ik eindeloos doowandel, maar er komt een eind aan en het is goed om mij daar bewust van te worden. Het zal vreselijk wennen zijn om weer thuis te zijn. Vooral om de gewoontes en het leven van de afgelopen vier maanden los te laten.
En mijn collega Marie-Josė heeft het goed. Over twee weken word ik weer op mijn werk verwacht en ook dat zal flink wennen zijn.
Kortom, hoewel het me nog moeite genoeg kost, want ik geniet intens van mijn wandelingen, is het goed om de knop langzaam maar zeker om te zetten.
En ik moet daarin ook realistisch zijn. De bodem van mijn budget begint zichtbaar te worden mijn wandelbroek gaat kapot, de t-shirts idem dito en totaal verbleekt van de zon en ook de zolen van mijn tweede paar schoenen zijn inmiddels flink afgesleten.
Ik word dus met de neus op de feiten gedrukt, dat je niet oneindig door kunt wandelen.