Dag 64 - Madame Nicole Jaudin

Totaal gelopen: 1714 km.

Zoals ik gisteren al schreef ging madame Jaudin voor mij koken. Nou dat heb ik geweten. Het werd een compleet bacchanaal. Ik dacht dat ik samen met haar en haar zoon zou eten, maar het was allemaal voor mij alleen.
Ik begon met een aperitief: een Martini Blanc. Vervolgens wortelsoep met vermicelli en stokbrood. De hoofdmaaltijd was een rijstsalade, slabonen, eigengemaakte patė en gepelde tomaten in een wijndressing.
Toen kwam er een schaal met meloenschijven en vervolgens twee spiezen met kippenvlees, overgoten met bouillon. Ik dacht dat ik er was, maar ze kwam opnieuw uit de keuken met een grote omelet gevuld met champignons en paprika. En bij dit alles een karaf met rode wijn. Bij elke gang kwam ze trots naast mij zitten en mocht haar zoon alles weer naar de keuken brengen. Na de omelet zat ik helemaal klem. Ik had dit niet zo in het Frans paraat, dus ik zei in het Engels : "I had enough", waarop ze blij opsprong en zei: "Wi, wi, un omelet a neuf, en wilde weer naar de keuken lopen. Ik had de woordspeling gelukkig meteen door en kon haar duidelijk maken dat het genoeg was geweest.
Maar daar nam ze niet helemaal genoegen mee, want ik kreeg nog een tweetal kaasjes (want zonder kaas sluit je in Frankrijk geen maaltijd af) en nog een kop koffie.
Toen kon ik naar mijn kamer om flink uit te buiken en maakte ik mij ernstig zorgen over het ontbijt.

Dat viel gelukkig mee. Twee croissants, geroosterde stukjes stokbrood en een mand vol met fruit uit eigen tuin.
Ik zal maar niet zeggen wat dit mij gekost heeft, want dan stijgt het schaamrood je naar de kaken.
Op de voorwaarde dat ik haar een kaartje stuur als ik in Santiago ben, nam ik met twee dikke kussen op de wang afscheid van deze bijzondere, spontane aardige vrouw.
Maar ik was nog niet zo maar van haar af. Ik was net op weg, toen ik haar al toeterend en zwaaiend met de auto voorbij zag rijden. Bij de kerk stond ze me op te wachten en druk zwaaiend beduidde ze me dat ik met haar mee moest komen om de kerk van binnen te bezichtigen. Natuurlijk ben ik met haar meegegaan, en hoewel ik inmiddels genoeg kerken van binnen heb gezien, was ik toch onder de indruk. Vanuit een glas-in-rood-raam werd het altaar schitterend verlicht door de ochtendzon en in een paneel daarnaast stond een beeld van Saint Jacques in een mantel vol met schelpen. En samen met haar stond ik in het gangpad en het vrouwtje glom van trots.
Met nog eens twee kussen nam ik nu definitief afscheid van Nicole Jaudin. En echt waar, ik had bijna tranen in mijn ogen. Wat een ontwapenende, lieve vrouw.

Ik had vandaag opnieuw een etappe van ruim 27 km. voor de boeg. Het eerste gedeelte opnieuw veel maisvelden, maar vanaf Auros over kleine geasfalteerde wegen door het bos. De route liep gelijk op met de GR 654 dus was verdwalen onmogelijk.
Het was vandaag heerlijk weer. De zon scheen de hele dag maar het werd niet warmer dan zo' n 26¤.
Ik was rond twee uur in Bazas en om bij de refuge te komen moest ik mij melden bij het Office de Tourisme. Ik kreeg een plattegrondje mee hoe ik daar moest komen en de code van de toegangsdeuren.
Ondanks het plattegrondje was het even zoeken. Uiteindelijk bleek de refuge zich in een oud schoolgebouw voor jongens en meisjes te bevinden. De ruimte waar ik slaap lijkt erg veel op de tweede studeerkamer van mijn dochter Eva, met twee stapelbedden en verder alleen een klein tafeltje. Kortom het is behelpen.
Na de douche en een korte siësta zit ik nu op de Place de Kathedrale dit verslag te typen en ga hier zo ook wat eten.
En misschien ben ik een beetje in een sentimentele bui, maar starend over het plein denk ik bij mijzelf: 'Potverdorie Aart-Jan, hier zit je in het zuiden van Frankrijk. Dat heb je geheel op eigen kracht gedaan en nog maar acht dagen te gaan en je bent in Saint-Jean-Pied-de-Port'. Daar raakte ik opnieuw ontroerd van.