Dag 17 - Langs de Maas

Totaal gelopen: 485 km. Uitgegeven: 507 euro

Vannacht sliep ik opnieuw in een kast van een huis, bewoond door Anne-Marie Bombaerts, weduwe en een lieve vrouw.
Ik zou bij haar warm eten, maar ze moest onverwacht weg en vroeg ik er bezwaar tegen had om in de stad te eten. Tegen haar zei ik natuurlijk van niet, maar ik had wel een beetje de pest erin, want na een lange etappe moest ik toch weer een paar kilometers extra maken plus opnieuw de weg omhoog.
Gelukkig viel het mee. Ze woonde maar goed tien minuten lopen van de stad en het eerste wat ik zag was een McDonalds. Daar ben ik meteen ingedoken en mij te goed gedaan aan hamburgers, friet en een milkshake. De eerste keer vanaf dat ik op reis ben.

De etappe naar Dinant was ook erg gemakkelijk. Ik hoefde alleen maar de Maas te volgen en dan zou ik na 29 km. vanzelf in Dinant aankomen.
Het was prachtig lopen langs de Maas. Voordat ik Namen verliet nog eerst een mooi uitzicht op de Cidatel en vervolgens waande je je in een sprookjesachtige omgeving. Met aan de overkant van de rivier een spoorweg en schilderachtige huisjes had je soms het gevoel dat je in zo'n maquette voor treinen liep.
Hoewel ik eerlijk moet zeggen dat na 25 km. langs de Maas ik ook wel genoeg water had gezien.

Ik had vandaag ook weer een iets mindere dag dan gisteren. Het lopen liep wat moeilijk. Dat had vooral te maken doordat het vel van de doorgeprikte blaar mijn kleine teen losliet, zodat de voorkant pijnlijk in mijn schoen drukte. Maar toen ik de teen tijdens een pauze heb behandeld liep het weer beter.
Bovendien drie dagen van ruim dertig kilometer beginnen er ook in te hakken en ben ik blij straks wat kortere etappes te hebben.

Aan de reacties en het aantal kliks op de teller begrijp ik dat inmiddels al een flink aantal mensen iedere dag mijn belevenissen volgen en ieder op zijn manier betrokken is bij mijn wandeltocht. Daar ben ik wel van onder de indruk.

Rond half vijf kwam ik aan in Dinant bij de Abdij van Leffe. Helaas wordt daar geen bier meer gebrouwen. Ik kreeg een kamer toegewezen in een bijgebouw van de Abdij en moest daarvoor eerst zes trappen op. En ik ben opnieuw de enige gast.
De kamer is uitermate sober. Een kale witte ruimte met twee bedden zonder kussen, een tafel en een stoel. Vanavond dus weer in de slaapzak.
Om 19.10 uur kon ik, na de avondmis, een maaltijd krijgen.
Terwijl de Norbetijnen paters naar de eetzaal gingen, mocht ik in een klein kamertje daar tegenover plaats nemen. Daar zat al een andere gast tegenover mij. Hij zag eruit als een soort Rapoetin, in een zwarte toga, maar dan met een volle grijze baard, die waarschijnlijk aan stilte meditatie deed, want hij zei al die tijd geen woord en wees alleen op dingen die ik tot mij kon nemen. Een wat ongemakkelijk situatie.
In eerste instantie stond er alleen wat oud brood met kaas en worst op tafel en, met mijn eveneens sobere kamer in gedachten, dacht ik dat ik het hier mee moest doen, maar plotseling werd er door iemand een kom met soep en een schaal met gebakken aardappels, spekjes en wortels gebracht.
Mijn tafelgenoot wilde alleen brood en een beetje van de aardappels, zodat ik alsnog mijn honger kon stillen.