Dag 105 - voorlaatste etappe naar Santiago de C.

Totaal aantal gelopen: 2701 km.
Nog te lopen naar Fisterra: 107 km.

Vanuit Nederland bereikt mij het bericht over een familiegebeurtenis. Ik wil hier geen namen noemen, maar zeg tegen degene(n) die dit aangaan, dat ik met jullie meeleef.

En dan schijnt daar ook nog stormachtig weer te zijn. Heel bijzonder voor de maand september. En dan loop ik hier overwegend in een stralende, warme zon.

Maar goed, ik heb vandaag weer gewandeld.
Vanmorgen rond kwart voor zeven uit de Albergue vertrokken. Ik wilde op tijd weg, want mij stond de langste etappe van de Spaanse camino te wachten, een tocht van 33 km. naar Pedrouzo.
Dit keer geen mist en een opkomende zon, maar zware bewolking, dat de verdere dag zo zou blijven.
Vanuit het stadje Melide liep ik meteen het bos in. Dat was een bijzondere gewaarwording in het pikkedonker met een hoofdlamp. Je ziet maar een stukje van het bospad, je voelt aan je benen dat het omhoog gaat, maar je hebt geen idee hoe lang het pad stijgt en hoe steil het omhoog gaat. En tot twee keer toe zie ik ineens een beekje voor me met enkel wat rotsblokken als brug. Het is lastig balanceren met de koplamp over de smalle keien, maar het ging allemaal goed. Gelukkig werd het na een klein half uurtje licht en had ik beter zicht.

Het was tot een uur of tien erg rustig op de camino, af en toe kwam je een paar pelgrims tegen.
Maar daarna werd het een stuk drukker. Er waren weer meer groepen op de weg en ik zag enkele keren een bus, die net pelgrims hadden afgezet. Toch vond ik het meevallen met de drukte. Ik had een mensenmenigte verwacht, dat in een lange sliert achter elkaar aanliep, maar dat was niet het geval.
Na een paar uur gelopen te hebben, kwam ik een bekende tegen, de Pool Jirzy en met hem heb ik een tijdje opgelopen. Maar Jirzy had de afgelopen dagen etappes van ruim dertig kilometer gemaakt en dat betaalde zich nu uit. Hij had zere heupen en last van zijn knie. Noodgedwongen moest hij nu vaker rusten en ben ik verder gelopen.

Het landschap na Melide is ook veranderd. Het typisch Gallische landschap met z'n corredoire's, oeroude kastanjebomen en gebergte is verdwenen. Je ziet nu wat modern ogende boerendorpen, veel gewas en.... opvallend grote palmbomen.

Ik heb de hele verdere dag flink doorgelopen en tegen half drie was ik in Pedrouzo en slaap ik in de Auberge Pelegrino. In de Auberge zijn nog heel wat bedden onbezet, opnieuw een teken dat er mínder mensen zijn dan ik had verwacht.
Maar ik ben in Pedrouzo en nog een kleine twintig kilometer te gaan en dan ben ik in Santiago de Compostella. Na Rocroi, Vezelay en Saint-Jean-Pied-de-Port een nieuw ijkmoment in mijn lange voetreis.
Het doet nog onwezenlijk aan, dat Santiago zo dichtbij is, maar voel en ervaar tegelijkertijd, dat dit ook een bijzonder, speciaal moment is. En ik weet zeker dat, net als toen ik in Saint-Jean-Pied-de-Port door de Jacobspoort liep, mij de tranen in de ogen zullen springen, als ik het Praza do Obradoiro oploop.