Dag 101 - Nog een keer flink klimmen

Totaal aantal gelopen: 2587 km.
Nog te lopen naar Fisterra: 230 km.

Het was vandaag de laatste dag voor Santiago de Compostella, dat ik flink aan de bak moest.
Het was nog donker toen ik rond zeven uur het bergdorpje La Faba verliet. Het was even zoeken naar de goede richting, maar eigenlijk was het heel simpel. Ik wist dat ik moest klimmen en er was maar een (steenslag)weg aan het eind van het dorp dat omhoog ging en die moest ik hebben. Ik was erg blij met mijn hoofdlamp, want anders had ik het in het schemerdonker op de rotsachtige weg erg lastig gehad.
Dat had ik ook met hoofdlamp, want het was meteen een stevige klim naar boven richting O Cebreiro. En er stond een warme wind, zodat ik het zweet al flink los had in de vroege ochtend.
Het dorp O Cebreiro is een museumdorp met de oudste kerk op de camino daterende uit de 9e eeuw. Ik ben er naar binnen gegaan (het was gratis) en was onder de indruk van de eenvoud, maar ook van de vele kaarsen die er branden.

In O Cebreiro verliet ik de regio Castillio y Leòn en bevind ik mij nu in Galicië. Vanaf La Faba loop ik door een schitterend groen berglandschap en hoewel de beklimmingen mij veel inspanning kosten is het een genot om hier te lopen. Naast de Pyrėnėen is dit voor mij het mooiste stuk van de camino. Het is zeer bergachtig hier, maar heel groen en schitterende vergezichten.
Tegelijkertijd merk ik ook, dat mijn krachten afnemen. Terwijl ik verder klim richting Triacastela, mijn eindbestemming van vandaag, loop ik langzamer, gaan mijn heupen zeer doen en moet ik mijn rugzak wat vaker even op de grond zetten.
En dan, vlak na Hospital de Condesa, komt de laatste stevige beklimming naar de Alto de Poio en toen ik eenmaal op de top stond wist ik dat ik nu alleen nog met wat 'heuvelachtig' terrein te maken krijg om in Santiago de Compostella aan te komen.
En op die Alto de Poio heb ik een kreet van overwinning geslaakt. In de wetenschap dat menig pelgrim een taxi of bus heeft genomen om diverse trajecten over te slaan, heb ik.aan een stuk doorgelopen, sta ik hier op de top en heb ik nog maar '150 km' te gaan om Santiago de Compostella binnen te lopen.

De overwinningskreet hoort bij mijn emotionele stemming. Ik merk dat ik sneller geëmotioneerd ben sinds ik de Cruz de Ferro ben gepasseerd. Of het komt doordat ik Santiago de Compostella nader (en mijn vrouw in de armen kan sluiten), het einde van mijn reis nadert, het landschap, of ontmoet ik gewoon moe ben, weet ik niet. Ik laat het maar gewoon gebeuren. Het is een onderdeel van mijn camino.

Het is tegen half twee dat ik Triacastela binnenloop. Moe, maar voldaan na een flinke afdaling van een aantal kilometer. Dit keer gelukkig niet over rotsachtige paadjes, maar een goed geplaveide veldweg. Desondanks kan ik mijn benen voelen.
Morgen loop ik naar Barbadelo. Ik heb de keuze uit twee mogelijkheden. Een mooie route van 29 km. via Samos en een iets minder imponerende route van 23 km. via San Xil. Zoals ik mij nu voel kies ik voor de laatste optie.

Ik voel mij vereerd dat er inmiddels mensen zijn die in mijn voetsporen zijn getreden. Leuk om je reactie te lezen Annelies. Mocht je nog besluiten om op enig moment verder te lopen vanaf La Souteraine en tips wilt hebben, laat het me weten.

Ondertussen zit ik dit verslag te schrijven op een terrasje, maar wordt daarin telkens onderbroken. Telkens nieuwe begroetingen, komen 'bekenden' even bij mij zitten, worden nieuwe pelgrims voorgesteld.
De camino is een grote familie.