Dag 93 - Fiësta

Totaal gelopen: 2388 km.
Nog te lopen naar Fisterra: 429 km.

Het was gisteren erg gezellig in de Albergue, ondanks dat ik weer sliep in een grote, volle slaapzaal.
Ik heb in de keuken mijn steentje bijgedragen in het bereiden van het avondeten voor 50 personen, door een fruitsalade te maken en stokbrood te snijden. Voor we begonnen met eten werd een pelgrimslied gezongen, onder begeleiding van een gitaar en op de wijs van 'la,la,la,la Bamba'.
Het werd nog mooier, omdat er onder de pelgrims een Mexicaanse jongen was, die pakte spontaan de gitaar over en speelde zo goed, dat we het lied nog twee keer hebben gezongen.
En meteen na het eten hoorden we op straat weer muziek, nu van fluiten en trommels. Stond er een groep in kleurrijke dracht gestoken vrouwen voor de Albergue, die onder begeleiding van de muziek en met hun castanjettes voor ons enkele volksdansjes opvoerden.
Daarna trok de hele groep naar een feestterrein een eindje verderop, want in het dorp was fiësta. Dat hebben we geweten, want dit feest ging met luidruchtige muziek tot in de vroege ochtend door.
Het zijn op die momenten dat ik mij gelukkig prijs gehoorproblemen te hebben, want behalve de momenten dat ik naar het toilet moest, heb ik van dit feest niets gehoord.
Met een groepje pelgrims en de vrijwilligers van de Albergue ben ik nog naar een heuvel gelopen om naar de zonsondergang te kijken. Dat werd geen succes. Er viel weinig moois te zien vanwege zware bewolking.

Het werd weer een kort nachtje, want het groepje Brazilianen stond al om kwart voor vijf op en doen dat niet geruisloos. Vervolgens ontstaat er een magneetwerking, want vanaf dat moment hoor je iedere keer iemand uit bed komen.
Zelf ben ik tot kwart over zes blijven liggen en er toen ook maar uit gegaan. Na een goed ontbijt, verzorgd door de vrijwilligers, ben ik vertrokken.
Het was zeven uur, dat ik de herberg verliet, maar het was nog steeds donker. Rond kwart over zeven komt de zon op en heb ik nu steevast mijn sweater aan.
Toch zijn die ochtendmomenten het mooist. Terwijl de lucht nog donkerblauw is komt de zon langzaam op en zie je aan de horizon diep oranje kleuren in allerlei vormen verschijnen. Een schitterend gezicht en ik blijf regelmatig even stil staan om naar dit kleurenspel te kijken.

Men had mij van te voren gewaarschuwd. Dit gedeelte van de camino behoort niet tot de mooiste stukken. Ik snap nu waarom ik was gewaarschuwd, want dit was de saaiste en meest eentonige etappe die ik gelopen heb. Van Bercianos tot hier over een klein grintweggetje, met naast je een autoweg en verder alleen gemaaide korenvelden. Toegegeven, als je naar het noorden keek zag je in de verte een imposant hooggebergte, dat maakte deze wandeling nog enigzins dragelijk.
Ik begin nu te begrijpen waarom er pelgrims zijn die de bus naar Leòn nemen, maar toch zou ik hier zelf uit principe geen gebruik van willen maken. Je bent tenslotte een pelgrim.

Gisteren heb ik het er ook even over gehad dat ik de prairie gemist had. Toch kreeg ik dat gevoel wel zodra je een dorp binnenloopt, of zoals gisteren in Bercianos er overnacht. Het zíjn allemaal dorpjes die midden in de woestenij liggen. Elk weggetje leidt meteen naar een grintweg door de korenvelden. Als je aan de rand van het dorp loopt zie je een oneindige verte. Huizen zijn verwaarloosd of bouwvallig. Als ik door zo'n straatje loop, met klapperende luiken van een vervallen huis en op dat moment zou er muziek van Ennio Morecone worden ingezet, ja dan waan ik mij even in het Wilde Westen van Amerika.

Ik was van plan om in Reliegòs te overnachten, maar omdat dit dorp nauwelijks faciliteiten had, besloot ik door te lopen naar Mansilla de las Mulas, zes kilometer verderop. Voordeel is dan ook dat ik morgen maar 19 kilometer hoef te lopen naar Leòn, zodat ik daar ruim de tijd heb op de stad te bekijken.
In Mansilla de las Mulas wil ik overnachten in de Albergue Municipal, maar vlak voor de ingang van het dorp staat een kleine Albergue met restaurant. Ik laat mijn caminohart spreken en besluit hier te blijven.
Ik heb geen spijt van mijn keuze. Het is een kleine, gemoedelijke herberg met slechts enkele pelgrims, terwijl zo hoor ik net, de andere herberg weer helemaal vol zit en ook in dit dorp de fiësta in volle gang is.
Nee, ik heb geen leedvermaak, maar ben wel blij dat ik mijn hart heb laten spreken.