Dag 92 - Niet op de prairie

Totaal gelopen: 2362 km.
Nog te lopen naar Fisterra: 455 km.

Gisteren in de Albergue geen slaapzaal met veel mensen in een grote ruimte, maar een kleine kamer met vier stapelbedden. Ik sliep er samen met een Spaans gezin, vader, moeder en dochter. Ze hadden er schik in dat ik deel van hen uitmaakte. Bij het slapen gaan wensten ze elkaar welterusten en ook een 'buenas noches Juan (zo noem ik mij hier), want dat doe je als je deel uit maakt van de 'familia'.
En alsof het zo moest zijn kwam ik ze hier in de Albergue opnieuw tegen en gebaarde de man bij de inschrijving, dat ik bij hen moest komen zitten, omdat ik tot de 'familia' behoorde.

Vanochtend zou in de Albergue in Terradillos de los Templarios om 07.00 uur ontbijt klaar staan, maar de herberg zat nog potdicht toen ik op dat tijdstip voor de deur stond.
Dan maar weer met een lege maag weg, want ik had geen zin om te wachten wanneer ze open gingen. Inmiddels weet ik dat in elke bar heerlijke tortilla's en bochadillos te krijgen zijn. En inderdaad, drie kilometer verderop in het dorp Moratinos was een bar en daar ik een prima ontbijt gehad.

Na het stadje Sahagùn werd de camino gesplitst. Je kon, volgens mijn wandelboek over een saaie weg naar Bercianos del real Camino of naar Calzadilla de los Hermanillos en dan liep je door onherbergzaam gebied en zou je het gevoel krijgen over de prairie van het Wilde Westen van Amerika te lopen. Dat laatste sprak mij zo aan, dat ik voor die optie koos.
Maar of ik de afslag over het hoofd heb gezien, of dat het niet goed was aangegeven, want ik bleef maar op een grintweggetje langs een autoweg lopen en voor ik het wist was ik al in Bercianos del real Camino.
De camino heeft voor mij bepaalt dat ik hier zou slapen.

Ik ervaar dit niet als een straf, want ondanks dat ik weer in een grote ruimte slaap, is het een gezellige herberg. En de mensen met wie ik in deze ruimte slaap ken ik ook al geruime tijd.
Het aardige van deze herberg is dat zij ook gezamenlijke activiteiten organiseren. Dit keer niet op religieuze maar sociale grondslag. Zo is er om half zeven een gezamenlijke maaltijd. Als je daarbij wilt aanschuiven, wordt je geacht mee te helpen met de voorbereiding. En daarna is er de mogelijkheid om samen naar de zonsondergang te kijken.
Nu staan bij mij gauw de 'haren recht overeind' als er iets gezamenlijks' wordt gedaan. Maar dit vind ik zo leuk, dat ik mij voor beide activiteiten heb opgegeven.

Met jou Jan Pietersen ben ik ook onder de indruk van het enorme aantal 'kliks' dat mijn website is gelezen.
Alleen.... heb ik gehoord dat er een verstoring bij deze telling is opgetreden. M.a.w. het aantal komt niet overeen met hoeveel keer mijn website daadwerkelijk is gelezen.
Desalniettemin weet ik, lees ik, dat ik een grote schare volgers heb, die mijn reisverhalen met plezier lezen.
Daar hoor jij, na onze spontane ontmoeting in Eibergen, ook bij.
Zoals ik de vorige keer al schreef, voel ik mij vereerd en ben daar ook van onder de indruk.

En ja Maryse, ik wil er nog niet te veel bij stil staan, maar ik besef dat het nu snel gaat. Het is vanaf hier nog 'slechts' 386 km. naar Santiago de Compostella ofwel nog 13 wandeldagen en dan nog een dag of vijf samen met Karin naar Fisterra.
Maar dan is het klaar, eindigt op het strand aldaar mijn wandelreis en ook dit weblog.
Evenwel op de camino kijken we niet vooruit, beleven we de dag, en mogen jullie je nog een tijdje verheugen op mijn 'verhaaltjes' voor het slapen gaan.