Dag 90 - De wet van de camino

Totaal gelopen: 2313 km.
Nog te lopen naar Fisterra: 507 km.

Gisteren, aan het eind van middag zag ik Johanna en haar caminomaatje Katrine uit Duitsland aan komen lopen. Of hinkebenend beter gezegd. Ik heb de beide meisjes in Cikur Mayor voor het eerst ontmoet en we hebben elkaar daarna dagelijks of gezien of gesproken. Johanna had al enkele dagen last van haar knie en de steile afdaling ochtend had het er allemaal niet beter op gemaakt.
Ze vreest een ontsteking en heeft flink de pest in, want ze wil dit jaar via Santiago de Compostella naar Porto lopen. Omdat ze aanhoudende problemen heeft adviseer ik haar contact op te nemen met de hospitaliere van de Albergue om eventueel een arts te consulteren.
Ze doet dit met tegenzin, maar ziet in dat er iets moet gebeuren. Ze heeft geluk, we zijn namelijk in Spanje, de huisarts heeft dienst tot acht uur 's avonds. Als ze terugkomen staat het huilen haar nader dan het lachen. Enerzijds opgelucht, want het is geen ontsteking, maar ze heeft het dringende advies gekregen om een paar dagen rust te houden en daarna een aantal dagen niet meer te lopen dan tien kilometer. Met haar beschikbare tijd zal ze Porto niet halen.
Het blijft een tijdje stil en dan zegt ze: "Ach ja, dan maar zo. Niet ik bepaal mijn einddoel, de camino doet dit voor mij. Ik zie nu wel wat mijn eindbestemming is dit jaar".

De camino is onverbiddelijk, want terwijl Johanna achterblijft im Fromista, trekken Katrine en ik verder richting Santiago de Compostella.
Mijn eindbestemming vandaag is Carrion de los Condes, een stadje twintig kilometer van Fromista. De weg daarnaartoe behoort niet de mooiste stukken van de camino. Men houdt zich bij de route strikt aan de oude pelgrimsweg, maar de tijd heeft niet stilgestaan en men heeft tussen Fromista en Carriòn de los Condes een autoweg aangelegd en daar lopen wij langs.
Gelukkig hebben ze halverwege bij Población de Campos een alternatieve route gemaakt, loop je van de autobaan weg om na een grote lus er weer op uit te komen. Terwijl de andere pelgrims doorlopen, maak ik van deze variant dankbaar gebruik en loop zowaar een uurtje helemaal alleen tussen korenvelden en geniet daar enorm van.
Het was overigens vandaag een kille ochtend. Het bleef lange tijd bewolkt, de zon kon er niet doorheen komen, en opnieuw heb ik lange tijd mijn sweater aangehad.

Tegen twaalf uur loop ik Carriòn de los Condes binnen. Een aangenaam stadje met een rijke pelgrimsgeschiedenis. Kerken, voormalige kloosters en ziekenboegen herinneren aan de tijd dat pelgrims hier doorheen trokken. Ik heb de hele middag door het stadje gelopen en diverse gebouwen bekeken.
Ik slaap vannacht in de kerkelijke Albergue 'Santa Maria', in het centrum van de stad. De herberg heeft 50 slaapplaatsen en toen ik uit de stad terugkwam was de herberg vol. Een teken dat het drukker wordt op de camino.
In de Albergue heb ik dankbaar gebruik gemaakt van de wasmachine. Na een maand van 'handwasjes' vond ik het tijd worden om mijn shirts, sokken, ondergoed en handdoeken weer eens goed te wassen. Alles rook weer heerlijk fris toen ik het van de waslijn haalde.

En ik vind het erg leuk, voel mij ook wel een beetje vereerd, dat ik een behoorlijke groep mensen blijf houden, die mij dagelijks volgen. Zelfs collega's die mij verhalen vanaf de eerste dag lezen.