Dag 63 - In een euforische stemming

Totaal gelopen: 1687 km.

Ik zou het twee maanden geleden nooit over mijn lippen hebben gekregen, maar wat is het geweldig om in de ochtend buiten te wandelen.
De zwakke zonnestralen over het landschap, in de verte laaghangende nevel tegen de heuvels en een weldadige stlte om je heen. Ik zou al dit moois wel op de foto willen vastleggen, maar met de camera die ik nu heb krijg ik niet het gewenste resultaat.
Ik raakte in een euforische stemming in dit landschap in ochtendlicht. En ik dacht bij mijzelf: wat ben ik bevoorrecht dat ik hier mag lopen, wat ben ik dan nietig in dit inmense landschap, dat ik hier zo intens geniet en mij nergens druk om hoef te maken, alleen maar te zorgen dat ik voort blijf bewegen om uiteindelijk bij een slaapplek aan te komen.
Eigenlijk is het allemaal zo overweldigend dat ik het niet in woorden uit kan drukken.

De hele ochtend tot aan La Rėole opnieuw door de wijngaarden gelopen, met af en toe prachtige vergezichten.
Alleen zijn de markeringen in dit Departement gewijzigd. In plaats van de bekende 'pijlen' gebruikt men nu gekleurde palen met het Santiago-logo. Maar ook voor de varianten gebruikt men die markeringen en moet je heel goed opletten welke weg he neemt. Ik was al een paar keer de verkeerde kant opgelopen, maar dankzij mijn GPS kon ik op tijd op de goede route komen.

Rond het middaguur was ik in La Rėole, ook weer zo'n prachtige, oude historische stad. Dit keer een stuk levendiger dan de voorgaande stadjes. Hier heb ik uitgebreid aan sightseeing gedaan en bij de stadsmuur met uitzicht op de rivier Garonne mijn lunch gegeten.
Op weg naar Pondaurat stak ik deze rivier over en meteen veranderde ook het landschap. In plaats van wijngaarden zag je nu uitgestrekte maisvelden. Dat vond ik niet zo spectaculair, want die zie ik in bij ons ook genoeg.

Onderweg ook geprobeerd om voor zondag een overnachting te regelen in de gemeenlijke pelgrimsherberg in Captieux. Ik kreeg een jonge ambtenaar aan de telefoon die mij in rap Frans uit ging leggen wat de bedoeling was.
'Ho, ho, niet te snel alstublieft. "Je ne te comprends pas", rustig aan graag en telkens maar "je ne te comprends pas" blijven herhalen. Uiteindelijk na veel zuchten en langzaam articulerend begreep ik na zo'n vijf keer van de dame dat de refuge naast het gemeentehuis zit, dat er rechts van de deur een kastje met nummers bevind en ik de cijfers kreeg als toegangscode. Hė, hė, ook weer geregeld.

Nog enkele aanvullingen op mijn twee maanden wandelen.
Als eerste dat ik na ruim 1500 km. aan nieuwe schoenen toe wijs en ik erg bang was dat ik bij het inlopen weer problemen zou krijgen van de voeten. Maar ik denk dat mijn voeten inmiddels zo verhard of versteend zijn, want de schoenen zitten als gegoten en geen enkele last van pijnlijke plekken og blaren.
Ik heb het nooit zwaar gehad onderweg, met uitzondering denk ik van die etappes door het graan vlak voor Reims. Maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik er 'doorheen' zat. Wel had ik mijn goede en minder goede dagen. Bij de minder goede dagen was ik vooral bezig met het aantal kilometers; nog zo veel naar dit dorp, nog zo veel naar mijn eindplek, etc. Bij de goede dagen was ik alleen maar aan het genieten. De minder goede dagen zijn overigens op een hand te tellen.
En ik kom niet aan lezen toe. Ik heb een E-reader bij me met zo'n honderd boeken er op. Ik heb nog geen boek gelezen. 's avonds ben ik te moe of te druk met het herkauwen van de indrukken.

En nu zit ik in het dorpje Pondaurat. Ik slaap in een oude boerderij bij Nicole Jaudin en haar verstandelijk gehandicapte zoon. Nicole is een oude, bijna tandeloze vrouw, maar zeer spontaan in de omgang. Bij binnenkomst in de boerderij, met meubilair van voor de oorlog, dacht ik even: 'waar ben ik nu terecht gekomen'. Ik wilde mevrouw Nicole netjes een hand geven, maar daar nam ze geen genoegen mee. 'We zijn in Frankrijk hė, dus ze wees op haar wangen en toen ik haar gekust had glunderde ze helemaal.
Nadat ik mij gedoucht had kwam ze binnen met een paar flesjes bier en fruit uit eigen tuin en vanavond, zo maakte ze mij duidelijk, gaat ze heerlijk voor mij koken.
Ik denk dat ik een prima plek heb gekregen om te overnachten.

Tot slot vind ik het geweldig en ook trots (je hebt helemaal gelijk Eva) dat zoveel mensen mij volgen en reageren op mijn verhalen. Dat er zelfs al sprake is van een AJ-tje doet mij helemaal deugd.
Ik zal een baardtrimmer overwegen Wim, want de positieve rracties stapelen zich op en ik ben ijdel genoeg om de baard dan te laten staan.
Ik kan mij voorstellen Conny dat je moet acclimatiseren na een 'gezellige' week met ons. Olivier stelde al voor om samen een refuge te beginnen bij Santiago de Compostella met jou als manager. Denk er maar eens over na:-)
We zitten inderdaad niet ver van elkaar af Hans (??) Rocomadour is een zeer bekend pelgrimsoord en schijnt erg mooi te zijn. Hoor graag van je wat je er van vond als je er geweest bent.
Leuk Monique dat je me ook volgt en dat ik beeldend schrijf ervaar ik als een compliment.
En verder alle trouwe volgers, familie en bekenden. Ik vind het heerlijk om iedere dag mijn belevenissen met jullie te delen, jullie reacties ervaar ik als een morele steun en 'wandelen' we zo nog anderhalve maand met elkaar verder.