Dag 41 - Afscheid nemen

Totaal gelopen: 1085 km. Uitgegeven: 1501 euro

Allereerst moet ik als ik het goed heb mijn schoonzus Mieke feliciteren, want die viert, nogmaals als ik het goed heb, vandaag haar 59e verjaardag. Ik mag de leeftijd wel noemen toch?

Het was vandaag ook de dag van afscheid nemen. Vanmorgen van mijn wandelmaat Denis. Die blijft nog een paar dagen bij zijn vader en gaat dan naar zijn broer, die in het zuiden van Frankrijk woont. Hij had het er zichtbaar moeite mee, want aan de ontbijttafel vertelde hij dat hij - en dat is waar ik ook last van heb- liever verder was getrokken en een beetje jaloers op mij was dat ik nu verder ging.
Ook nam ik afscheid van het echtpaar Ricken, en nu voorgoed, nadat we al drie keer eerder afscheid van elkaar hadden genomen. Eerst in Le Chemin, dan in St. Reverien, vervolgens komen we elkaar, terwijl ik net de woning van Denis zijn vader uitloop, in de straat weer tegen en vandaag haal ik ze in op mijn weg naar Nevers. Gekscherend zeg ik iedere keer tegen ze: "tot morgen", maar vandaag is het toch echt definitief, want zij gaan niet verder tot Guėrigny en is Nevers mijn eindetappe van vandaag.
Zo gaat dat als je op weg bent naar Santiago de Compostella. Je ontmoet mensen, deelt in een kort tijdsbestek elkaars emoties en dan neem je afscheid. Dat is ook goed, want ik besef terdege, hoe mooi het is om andere mensen te ontmoeten en hoe gezellig de momenten zijn, die je met elkaar deelt, het wel mijn camino is, mijn individuele reis, en dat is goed.

Vanmorgen ben ik op tijd vertrokken uit Premery, want ik had een lange etappe voor de boeg. Met op tijd bedoel ik rond half acht, want de temperatuur zou vandaag oplopen naat 34-35¤ en dan kun je beter niet te laat in de middag nog wandelen.
De rustdag had mij goed gedaan en ik had goed geslapen, ondanks dat ik op een heel klein bankje in een hele kleine woonkamer sliep. Het was geen veilig huis, want de electriciteitsdraden liepen allemaal open en bloot en kris kras door elkaar door de woning en naar boven, verder helemaal uitgeleefd, maar goed dacht ik dat is niet mijn probleem.
Ook de rugzak opnieuw ingedeeld en door de slaapzak nu helemaal boven in te leggen was dat voor mijn schouders een stuk makkelijker te dragen.

Het eerste gedeelte tot aan Guėrigny liep vooral door het bos en dat was niet alleen een prachtige wandeling, maar ook verkoelend. Vlak voor Guėrigny begon mijn waterfles leeg te raken en tot die tijd alleen maar bos. Dan kom ik in een gehuchtje terecht met de naam La Quellerie. Doods dorp, maat een woning heeft aan de poort een bordje met het logo van de camino hangen en dat hier water te krijgen is. Ik bel aan en de dochter des huizes brengt mij niet alleen een volle waterfles, maar ook nog twee pakjes met biscuit en een appel. Ik vind dat zo geweldig, dat ik in het Engels mijn dank hier voor uit spreek, omdat ik geen Franse zinnen hiervoor paraat heb. En volgens mij heeft ze me wel begrepen.
In Guėrigny in een klein supermarktje wat etenswaren gekocht voor de lunch, daar op een bankje ook opgegeten en enkele slaapadressen geregeld tot en met dinsdag.

Vanaf Guerigny naar Nevers liep ik voornamelijk langs een D-weg. Zeg maar een provinciale weg met druk verkeer. Een weg met veel onoverzichtelijke bochten en auto's die veel te hard reden. Niet fijn lopen.
Maar acht kilometer voor Nevers ging ik van deze weg af en liep over een fraai plateau met mooie uitzichten richting de stad.
Het was op dat moment, terwijl ik uitkeek op de vallei, dat ik zomaar ineens weer geëmotioneerd raak. Ineens welt er bij mij op hoe gelukkig ik mij voel en hoe bevoorrecht ik ben dat ik deze reis mag maken, met de volledige ondersteuning van Karin, terwijl ik weet dat die thuis haar eigen emotionele proces doormaakt .

Maar niet veel later loop ik Nevers binnen en raak in vervoering van deze prachtige oude stad. Ik heb flink doorgelop
en, want het is nog maar drie uur als ik in het centrum ben.
Nevers is een stad met veel geschiedenis en voordat ik naar mijn overnachtingadres ga wilde ik eerst een soort sightseeing door deze stad maken.
Allereerst bezocht ik de kapel van Gidard, waar de heilige Bernadette Soubirous ligt opgebaard (wie wil weten wie Bernadette kan dit via Wikipedia te weten komen), vervolgens dr kathedraal bezocht waar ik de eerste pelgrims op de fiets tegen kwam, en via de oude binnenstad en de brug over de Loire mijn slaapadres opgezocht.

Het slaapadres hier is op dezelfde wijze ingericht als in St. Rėvėrien, daarmee bedoel ik dat er allerlei producten voorradig zijn om een maaltijd te maken en ontbijt, maar dan veel schoner en gekoppeld aan een woonhuis.
In het slaapgedeelte tref ik Laura aan. Ze komt uit Meppingen, vlakbij Munchen en is geheel onvoorbereid vanuit Trier aan de Jacobsweg begonnen en ligt hier nu een dag of twee ziek in bed. Ze is nog maar 25 jaar en wil naar Captieux lopen. Daar ontmoet ze vrienden die op een camping staan.
Mijn eerste vraag was of zij het vervelend vond dat we op dezelfde kamer slapen, maar dat vond ze geen probleem. De eigenaars wilden een dokter laten komen, maar dat had ze niet nodig gevonden, omdat ze geen koorts had maar voorral gammel en zwaar verkouden.
Maar mijn vaderlijke gevoelens kwamen ook naar boven. Heb gaar een paracetamol gegeven, pasta gekookt die ze met smaak heeft opgegeten en nu komt ze naast mij zitten en heb ik de indruk dat ze begint op te leven.
Hoop voor haar dat ze binnenkort ook weer verder kan trekken.