Dag 107 - Herenigd

Totaal aantal gelopen: 2743 km.
Nog te lopen naar Fisterra: 65 km.

Wat een fantastische dagen heb ik gehad.
Over mijn aankomst had ik al geschreven. En dan, aan het begin van de avond het heerlijke moment om op de Praza do Obradoiro Karin na bijna vier maanden weer in de armen te sluiten.
De volgende dag de stad verder verkend. Santiago de Compostella is een geweldige stad en heeft een onvergetelijke indruk op mij achtergelaten.
Allereerst de pelgrimsmis in een bomvolle kathedraal. We zaten vooraan en keken naar het indrukwekkende hoofdaltaar van Jacobus de Meerdere. En dan daarachter al die handen, die de schouders van de apostel vasthielden.
Even indrukwekkend was het moment dat het wierookvat (een replica van de Botafumeiro) werd aangestoken en door zes kerkdienaren door de kathedraal werd geslingerd, onder machtige tonen van het kerkorgel.
De koude rillingen liepen mij over de rug.
Tot slot, voordat ik de kathedraal verliet, heb ik voor mijn goede pelgrimsvriend Olivier een kaarsje aangestoken.

En dan al de blije pelgrims, die door de stad lopen. Er wordt gelachen, gehuild, gezongen en feest gevierd.
Ik zat met Karin op een terrasje en telkens kwam ik weer bekenden van de camino tegen en was het een hartelijk weerzien. Maar dat gold niet alleen voor mij, overal zag je pelgrims elkaar begroeten en omhelzen.
Daar tussendoor hebben Karin en ik de stad uitgebreid bekeken en er heerlijk gegeten.

En vanmorgen zijn we rond negen uur op pad gegaan richting Fisterra. De route daarnaar toe is op dezelfde wijze gemarkeerd, dus ook nu zou je niet moeten verdwalen.
Wat meteen opvalt is dat het rustig is op de route. Natuurlijk kom je nog genoeg pelgrims tegen, maar lang niet zo veel als op de weg naar Santiago de Compostella.
Wat ik zo gehoord heb kiezen veel pelgrims, omdat ze te weinig tijd hebben, voor een dagje Fisterra en Muxia met de bus.

Hoewel het geen inspannende etappe was, moest er toch af en toe flink worden geklommen. Daar kreeg je het zweet wel van los, want het is hier warm. Toch kun je merken, dat we de zee naderen, want met vlagen was er een flinke wind en dat gaf de nodige verkoeling.
Tegen een uur of drie waren we in Logrosa, een klein dorpje niet ver van Negreira. We slapen in de Albergue de Turistico, hebben een kamer voor ons zelf met twee heerlijke bedden.
Ik kan overal slapen en heb geen enkele moeite gehad om enkele maanden in hoogslapers of ruimtes met tientallen mensen te slapen, maar eerlijk gezegd vind ik dit nu wel erg prettig en comfortabel.
Karin heeft haar eerste dag ook goed doorstaan. Het is altijd spannend hoe de benen en voeten zich houden in een andere omgeving en op ander terrein, maar ze had nergens last van. Dus morgen trekken we vol goede moed verder richting Fisterra.