Dag 95 - De senioren komen er aan

Totaal afstand gelopen: 2425 km.
Nog te lopen naar Fisterra: 392 km.

Het was gisteren net kwart over negen geweest, ik wilde net mijn bed instappen, toen er twee nonnen en een vrijwilliger de slaapzaal in kwamen marcheren en ons vriendelijk, maar toch dringend verzochten ons naar buiten te begeven voor de pelgrimsmis. Die werd om half tien in de kerk naast het klooster gehouden.
Op de binnenplaats stonden al meer mensen en onder aanvoering van de nonnen begaf de groep zich richting kerk. Ik kreeg van dit alles zo de kriebels, dat ik mij heb omgedraaid en weer naar binnen ben gegaan, en met mij gingen er meer. Ik was al in slaap gedommeld, toen ik iedereen weer terug hoorde komen.

Na het ontbijt, aangeboden door de nonnen op basis van een donativo, ben ik tegen zeven uur uit Leòn vertrokken en daarmee liet ik ook de laarste grootste stad voor Santiago de Compostella achter mij.
In tegenstelling tot Burgos was het niet moeilijk om uit de stad te komen. Met jacobsschelpen op de weg en een overvloed aan gele pijlen was alles zelfs in het donker goed te volgen.
Waar ik wel aan moest wennen was de nieuwe lichting pelgrims.
Leòn heeft ook een vliegveld en na een bezoek aan de stad zijn deze mensen vandaag denk ik op pad gegaan. Je haalt ze er zo uit, want de wandelschoenen zien er uit alsof ze zo uit de schoenendoos komen en ze zijn nog onzeker in het zoeken naar de goede richting.
En wat opvalt, het zijn allemaal pelgrims op leeftijd. De jongeren maken plaats voor de 'grijze golf'.
Maar ik mis de bekende gezichten wel. Het had iets vertrouwds, je kwam met elkaar onderweg even in gesprek en ook zaten we meestal met elkaar in dezelfde Albergue.
Ik wist al dat er een aantal stopten in Leòn en anderen hebben waarschijnlijk, net als Kathrine, besloten langer in Leòn te blijven.
Ook met deze 'lichting' zal ik wel contact maken, alleen zo bleek al bij het zoeken naar een Albergue, zijn ze een stuk kieskeuriger dan ik ben.

Met de 'grijze golf' loop ik naar Virgin del Camino. Daar wordt de route gesplitst. De pelgrimsweg gaat kilometers langs de drukke N-120 en daaron hebben ze een alternatieve route aangelegd en die heb ik genomen. Opnieuw heb ik geen spijt van deze keuze, want de weg gaat over een veldweg door een duinachtig landschap. En opnieuw zie ik weinig pelgrims op deze route. De meesten kiezen waarschijnlijk voor de traditionele weg.

Op de veldweg ontmoet ik Janet, een vrouw op leeftijd uit Colorado, USA. Ze is een week later dan mij vanuit Saint-Jean-Pied-de-Port aan de camino begonnen en moet op 20 september weer in Amerika zijn. Het traject Burgos-Leòn heeft ze per fiets afgelegd en nu loopt ze gemiddeld 30-35 km. per dag, om op tijd in Santiago de Compostella aan te komen. Ze is het niet eens met mijn opmerking of ze het niet jammer vind om de camino in zo'n rap tempo af te leggen. "De camino heeft mij veel gebracht" zegt ze, "en mij vooral geleerd om 'humble' te zijn". Bovendien zegt ze, een vriend van haar van 82 jaar, loopt enkele dagen voor haar. Hij loopt iedere dag zo'n 50 km. alleen om zichzelf te bewijzen dat zijn lichaam nog in goede conditie is.
Amerikanen..........

Ik doe het rustiger aan en loop op mijn gemak naar Villar de Mazarife, mijn eindbestemming vandaag.
Zo'n tien kilometer voor deze plaats veranderd het duinlandschap en maakt plaats voor een uitgestrekte vlakte met zover het oog reikt, alleen rood-bruine akkervelden, afgewisseld met gele, gemaaide koren. En omgeven tussen deze velden ligt Villar de Mazarife. En eindelijk heb ik dan toch het idee dat ik op de prairie heb gelopen.

Wat ik in Spanje nog niet eerder heb meegemaakt - en ook bijna onvoorstelbaar - is dat ik in de Albergue tot nu toe de enige pelgrim ben die er overnacht.
Er kwamen weliswaar enkele 'oudere' pelgrims binnen, maar die draaiden zich resoluut om en verlieten de Albergue, bij de aanblik van een grote slaapzaal.
Ik kan dat ook wel begrijpen. Het maakt nogal wat uit of je drie maanden in tal van onderkomens hebt geslapen of dat je net aan een camino bent begonnen.