Dag 96 - Over zonsopkomst en -ondergang

Totaal aantal gelopen: 2457 km.
Nog te lopen naar Fisterra: 360 km.

Ik bleef niet de enige pelgrim in de herberg. Uiteindelijk druppelden er nog wat pelgrims binnen en werd het zelfs nog gezellig in de Albergue. De hospitaliere had een aantal gerechten klaargemaakt en aan een lange tafel gezeten, met z'n allen heerlijk gegeten.
Daarna heb ik nog een poosje buiten gezeten en was getuige van een schitterende zonsondergang. De zon verdween jammer genoeg achter een aantal huizen, maar daarboven kleurde de hemel in licht paarse tinten met daaromheen een felwitte rand.

Vanmorgen op tijd vertrokken, want ik had een lange etappe voor de boeg. Het was nog aardedonker, toen ik over de landweg liep. Na een half uur begon het te schemeren en dan is het jammer, dat je naar het westen loopt. Achter mij komt langzaam de zon op en opnieuw wordt de hemel schitterend gekleurd. Dit keer in diep oranje tinten en dat tegen de donkere achtergrond is het een overweldigend gezicht. Ik draai mij regelmatig om of sta even stil om naar dit natuurfenomeen te kijken.
En ook een aantal keren verzuchtend dat ik dit straks wel heel erg zal missen.
Maar een uur later is de zon opgekomen en ben ik blij naar het westen te lopen. Hoef ik tenminste niet in de felle zon te kijken.

Want warm is het hier nog steeds. Vanaf een uur of tien loop ik al in een warme zon en 's middags worden temperaturen tussen de 25 en 30¤ gehaald. De laatste twintig kilometer naar Astorga liep ik over een veldweg zonder enige beschutting en ik zweette over mijn hele lichaam, toen ik Astorga binnen liep.

Maar voor dat moment heb ik heerlijk gewandeld in een fantastisch landschap. Van Villar de Mazarife naar Villavante was het nog even doorbijten. Kilometers recht-toe-recht-aan over een landweg, maar eenmaal in Hospital de Orbigo ging het door een schitterend bergachtig gebied. Remco heeft helemaal gelijk (hij kan het ook weten) als hij zegt dat het naar Leòn beter wordt.
In dat landschap loop ik over een lichtbruine veldweg, met om mij heen donkerbruine akkers, gele en groene velden en tegen de horizon een machtig gebergte. Die baren mij zorgen, want ik weet dat ik daar de komende twee dagen over heen moet om in Santiago de Compostella te komen.

Als ik uiteindelijk op een plateau langs een veldkruis loop zie ik beneden mij Astorga liggen. Ik ben aangenaam verrast, want Astorga blijkt niet alleen een stad van redelijke omvang te zijn, het is ook een gezellige stad. Het heeft prachtige, oude gebouwen en sfeervolle pleinen. Op zo'n plein, het Plaza Mayor, zit ik op een terrasje dit verslag te typen, vlak naast het ayuntamiento (gemeentehuis) en kijk ondertussen naar de gezellige drukte op het plein.

Ik slaap vannacht in de Albergue de Pelegrino. De Albergue heeft 170 bedden, maar het gebouw bestaat uit een aantal verdiepingen met talrijke kamertjes. Elke kamer heeft maar twee stapelbedden. Ik slaap er met Rebecca uit Duitsland. Ze woont in Borken, net over de grens bij Winterswijk, dus we hadden gespreksstof. Ze is er samen met Giovanni uit Italië, ze hebben elkaar op de camino leren kennen en verliefd geworden (mooi toch wat een camino al niet doet) en Alexandro, ook uit Italië, die meteen zijn bed driftig aan het sprayen is. Hij heeft zijn armen en voeten onder de beten van bedwantsen zitten en wil dat niet nog eens meemaken.