Dag 88 - de Meseta

Totaal gelopen: 2268 km.
Nog te lopen naar Fisterra: 552 km.

Het werd gisteten zowaar nog gezellig in Hornillos del C. In het restaurant werd muziek gespeeld en met een groepje andere pelgrims ben ik daar heen geweest. Een vrouw zong Spaanse liederen en met wat tapa's en wijn erbij werd het een leuke avond.
Hoewel ik vandaag weer een korte etappe had lukte het niet om 'bij te slapen'. Een groepje mannen uit Brazilië waren al voor vijf uur uit hun bed en waren zeer luidruchtig. Er werd gepraat, lampen gingen aan en uit, deuren open en dicht en toen ze eindelijk waren vertrokken stonden anderen weer op.
Ik ben nog een poosje blijven liggen, want om zo vroeg te vertrekken had ook geen zin, want dan was ik veel te vroeg bij de volgende Albergue.
Uiteindelijk ben ik tegen kwart over zeven op pad gegaan.

Nadat ik Hornillas del C. had verlaten bleef ik nog op glooiend terrein, maar na een korte beklimming bereikte ik het plateau en zag ik 'de Meseta' in het vroege ochtendlicht. Een uitgestrekte vlakte zover je kon kijken, alleen onderbroken door talrijke windmolens.
Er schijnen pelgrims te zijn die, vanwege het eentonige landschap, dit stuk overslaan en de bus nemen naar Leòn.
Ik vind het een indrukwekkend en imponerend landschap. En als je je hoofd nog niet leeg hebt gemaakt onderweg, dan ligt hier je kans.
Kilometers loop je over een steenslagweg richting het westen met een zee aan gele (koren)velden om je heen.
Het was wel fris op het plateau, ondanks dat de zon scheen. Er stond een harde wind en voor het eerst heb ik lange tijd mijn sweater aan gehad.
Een aardig moment is dat een richtingsaanwijzer aan geeft dat ik nog maar 500 meter verwijderd ben van Hontanas. Maar zo ver als ik kan kijken, ik zie nergens een dorp of iets van een torenspits. En dan ineens.... gaat de weg steil naar beneden en zie je Hontanas onder je in de vallei liggen.

Na Hontanas verandert het landschap weer. Geen uitgestrekte vlakten, maar een glooiend, heuvelachtig landschap. Dat mensen de Mesata saai en eentonig vinden begrijp ik niet, want ik vind het zeer gevarieerd en ben erg onder de indruk van dit landschap. Maar misschien ben ik te snel in mijn conclusie en moet de echte Meseta nog beginnen.

Vlak voor Castrojeriz, mijn eindbestemming voor vandaag, kom ik door San Antòn en loop daar onder een booggewelf van een poort dat eens een klooster en kerk met elkaar verbond. De restanten hiervan zijn zo indrukwekkend dat ik een lange rustpauze neem om alles goed in mij op te nemen.
Rond half een kom ik in Castrojeriz. Een lang uitgestrekt stadje met daaromheen alleen maar gele velden een gebergte. De hoofdstraat is zeker twee kilometer lang en als ik er doorheen loop kom ik langs vier indrukwekkende kerken en dan ben ik de straat nog niet eens uitgelopen.
Ik slaap vanavond in de Albergue municipal. Dat was denk ik geen slimme keuze, want ook deze Albergue heeft maar ėėn ruimte met een dertig stapelbedden. Aan het eind van de middag is de herberg vol en een zodanig gekrioel van mensen dat ik besluit een terras op te zoeken.
Maar al die mensen bij elkaar, met hun kabaal en ruis, is ook wel weer levendig. Ik pas mij daar snel op aan, ben daar ook makkelijk in - dat zegt iets over mijn karakter - en neem ik de situatie zoals die is.

Tot slot wil ik nog ingaan op de reactie van Wim Dwars. Behalve dat ik zeer ingenomen ben dat hij mijn extra vrije tijd wil betalen :-), stelt hij twee aardige vragen, namelijk hoe het mijn voeten en gewicht gaat. Daar heb ik het al een tijdje niet over gehad en wil daar wel iets over zeggen.
Welnu, over mijn voetzolen maak ik mij geen zorgen. Na ruim 2200 km. zijn die zijn zodanig vereelt of misschien wel 'versteend' dat ik daar geen blessures meer mee krijg. Waar ik wel alert op ben zijn ontstekingen. Ik zie diverse pelgrims die een ontsteking aan hun scheenbeen, kuit of achillespees hebben gekregen. Ik heb dat gelukkig nog niet meegemaakt en hoop ook de laatste 550 km. daarvan gevrijwaard te blijven.
En mijn gewicht. Op de foto's zie je het misschien niet, maar ik denk wel dat ik afgevallen ben. Ik kan dat niet staven, want sinds mijn vertrek heb ik niet meer op een weegschaal gestaan. Maar had ik bij mijn vertrek aab een gaatje van de broekriem genoeg, nu heb ik drie tot vier gaatjes nodig om te zorgen dat mijn broek niet afzakt.