Dag 87 - De fietsers

Totaal gelopen: 2248 km.
Nog te lopen naar Fisterra: 572 km.
Vanmorgen kon ik zowaar een beetje uitslapen. Dat is het voordeel dat je in een cabine slaapt met maar ėėn stapelbed, gescheiden door een muurtje met daarachter opnieuw een stapelbed. Het zaallicht ging weliswaar om zes uur aan, maar daar heb ik weinig van gemerkt, evenals het feit dat mijn 'cabinegenoot' al was vertrokken.
Zelf stond ik 'pas' om kwart voor zeven op en op mijn gemak mij aangekleed en de rugzak ingepakt.
Aan de overkant van de Albergue heb ik in een bar een ontbijt gegeten en toen kon ik op weg.

Het was dus al volop licht toen ik Burgos verliet, maar desondanks kostte het mij de nodige moeite om de stad uit te komen. In Burgos werken ze gedeeltelijk met jacobsschelpen op het trottoir en met gele pijlen en vooral die laatste markeringen waren soms lastig te vinden. Maar uiteindelijk kwam ik toch de stad uit.
De eerste tien kilometer waren opnieuw niet spectaculair. Autowegen en industriegebied zijn niet de mooiste onderdelen in het landschap.

Het was vandaag, in tegenstelling tot gisteren toen het 32¤ in Burgos was, zwaar bewolkt met de dreiging van regen. Gelukkig bleef het bijna enkele spetters.

Na Tardajos verdwijnen de autowegen en het industriegebied en komen de korenvelden terug. En voor het eerst, sinds ik op de camino ben, kom ik vandaag grote groepen fietsers tegen op weg naar Santiago de Compostella. Natuurlijk had ik daarvoor wel een enkele fietser gezien, maar nooit zo veel op een dag. Het lijkt er op, dat hoe dichter je bij Santiago de Compostella komt, het aantal fietsers toeneemt. Waar ze overnachten is mij een raadsel, want in de Albergues waar ik sliep heb ik ze nog niet ontmoet.

Na Rabė de las Calzadas (wat een prachtige namen hebben die dorpen toch) kom ik aan het begin van de 'Tierra de Campos' eindeloze korenvelden, die onderdeel uitmaken van 'De Meseta' en waar ik tot Leòn doorheen zal moeten lopen.
Midden in deze uitgestrekte vlakte ligt Hornillos del Camino. Hier besluit ik te overnachten.
Het dorp bestaat uit een lange straat, met een klein zijstraatje naar de kerk. Er valt werkelijk niets te beleven in dit dorp.
Gelukkig hebben ze er een bar-restaurant, waar ze een 'menu del dia serveren. En daar maak ik graag gebruik van.
In het restaurant kom ik in gesprek met Alicia. Zij komt uit Australië en heeft negen maanden geleden haar baan opgezegd en haar huis verkocht. Ze is de wereld ingetrokken, loopt nu de camino tot Fisterra en besluit daar wat ze daarna gaat doen. Ze wilde alles weten van mijn wandeltocht vanuit Nederland en we hebben nog een lange tijd met elkaar zitten praten.