Dag 86 - De stad Burgos

Totaal gelopen: 2227 km.
Nog te lopen naar Fisterra: 593 km.

Vanochtend, na een goed ontbijt, tegen kwart voor zeven uit de Albergue vertrokken richting Burgos.
Ik was niet de enige die op dat idee was gekomen om op dat tijdstip te vertrekken. Met een grote groep liepen we in het donker het dorp uit. En voor het eerst ontbraken er duidelijke markeringen en zag je op de weg een onrustig schijnsel van diverse hoofdlampen, op zoek naar de juiste richting.
Dat was niet verwonderlijk, want we bleven maar op een geasfalteerde autoweg en dat is gedurende deze camino nog niet voorgekomen.
Toch bleek het de bedoeling om op deze weg te blijven en toen we het dorp Atapuerca inliepen was het zodanig schemerig geworden dat de gele pijlen goed te zien waren.
Geschiedkundigen worden nu waarschijnlijk wakker, want Atapuerca is beroemd geworden, omdat hier een aantal jaren geleden de schedel van de oudste mens (nog ouder dan de Neanderthaler) werd opgegraven.

Ik zal nog wel eens in herhalingen vallen, maar het mooiste moment van de dag is dat het nog wat schemerig is en de zon langzaam opkomt. Omdat je naar het westen loopt moet je wel naar achteren kijken. Als je dat doet zie je een fel oranje, soms vuurrode hemel en als je, zoals vanochtend, op grote hoogte over een plateau loopt, dan kijk je in de vallei en wat je dan ziet is adembenemend mooi.
Het is ook onmogelijk om dit moois met mijn camera op foto of film vast te leggen.

In Orbajena neem ik een rustpauze. Mijn schouders beginnen zeer te doen en ik krijg honger. In de plaatselijke Albergue bestel ik een voortreffelijke tortilla en met een glas sinasappelsap erbij moet ik zonder problemen naar Burgos kunnen komen.
De weg daar naar toe behoort niet tot de mooiste stukken van de camino. Eerst loop je langs een drukke weg en vanaf Villafranca door industrieel gebied. In dit gedeelte kom ik Dietmar uit Frankfurt tegen, die druk aan het zoeken is naar de goede richting. Omdat hij net als ik in de Albergue Municipal wil slapen lopen we samen naar het centrum. En omdat vier ogen meer zien dan twee blijven we in de goede richting lopen.

Als we bij de Albergue komen tref ik daar weer een aantal mensen, die ik al een paar dagen niet meer had gezien. Het is net een reünie, we begroeten elkaar hartelijk en delen de ervaringen.
De Albergue lijkt een beetje op de herberg in Roncevalles. Alleen hier zijn vier verdiepingen met cabines. Gelukkig slaap ik op de eerste verdieping.

Omdat ik al rond het middaguur in Burgos ben, heb ik alle tijd om de stad te verkennen.
Van de verhalen die ik heb gehoord en de reisgidsen die ik gelezen heb, moet Burgos een grandioze stad zijn.
Het kan zíjn dat mijn verwachtingen te hoog gespannen waren, want ik vond het tegenvallen. Natuurlijk, de kathedraal is indrukwekkend, maar de stad zelf vond ik niet bijzonder. Dan spraken mij de Franse steden Troyes en Limoges meer aan vanwege hun authenticiteit en gemoedelijkheid.
En als je de kathedraal van binnen wilde bekijken moest je zeven euro entree betalen. Pelgrims kregen een euro korting. Maar dat je geld moet betalen om een kerk in te kunnen, stond mij zodanig tegen, dat ik niet naar binnen ben gegaan.

Waar ik wel van heb genoten waren de tapa's. Ik trof het, want toen ik de kathedraal verliet, kwam ik Jorge tegen, een taxichauffeur uit Madrid, die gisteren op dezelfde kamer sliep als ik. Hij nam mij mee het centrum in en liet mij zien waar je de beste tapa's kunt eten. Wat ik geleerd heb is dat de Spanjaarden tussen twee en vier eten en dat ze in diverse restaurants of bar hooguit een óf twee tapa's eten, maar altijd met een goed glas wijn erbij.
Jorge nam mij dus op sleeptouw en het werd een culinair feestje. En omdat Jorge ook nog eens een hele leuke, aardige vent was, werd het nog heel gezellig in Burgos.