Dag 98 - Een emotionele ochtend

Totaal aantal gelopen: 2511 km.
Nog te lopen naar Fisterra: 306 km.

Het was om zeven uur vanochtend nog donker, maar toch zag ik boven de bergrand de hemel met oranje stralen oplichten.
Ik ben op een muurtje vlakbij de Albergue gaan zitten, wachtend op de zon. Langzaam kleurde de hemel eerst dieporanje en vervolgens felrood, met dieprode banen, die als laserstralen de hemel verlichten.
Omdat het te lang duurde voordat de zon opkwam, ben ik Foncebadòn uitgelopen, naar boven geklommen en op een bergpaadje naar de zonopkomst gekeken. In feloranje kleuren kwam de zon boven de bergrand op, terwijl onder mij de vallei nog in een lichtblauwe deken was gehuld. Het schouwspel benam mij bijna de adem, zo mooi. De tranen sprongen mij in de ogen.

Ik had de ogen nog maar net droog of ik bereikte na een stevige beklimming op 1530 meter hoogte de Cruz de Ferro. Ik raakte onder de indruk van dit enorme lange kruis en de berg stenen, die daaronder lagen. In de wetenschap dat dit allemaal ballast is, dat gedurende vele, vele jaren daar door pelgrims is neergelegd.
Terwijl menig pelgrim de berg beklom, om zich te laten fotograferen, pakte ik uit mijn rugzak twee stenen, die ik van de boerderij van mijn broer had meegenomen.
Ik wist dat ik mijn verdriet daar niet neer kon leggen, dat is onmogelijk, en hebben die stenen voor mij een andere betekenis, namelijk een (bal)laststeen en een gelukssteen. Het is niet geheel volgens de traditie, maar voor mij heeft het puur een symbolische waarde.
De (bal)laststeen staat voor mijn neiging om over mensen op een eerste indruk te oordelen of ze te veroordelen. Dat vind ik een vervelende eigenschap en die wil ik met deze steen kwijt. De camino heeft mij geleerd, dat ieder mens uniek is.
De gelukssteen staat voor mijn geluk. Ik ben zo dankbaar dat ik deze camino heb mogen lopen en heb mij deze maanden intens gelukkig gevoeld. Dat ik een goed mens ben en mag zijn wie ik ben.
En voor de tweede keer die ochtend had ik de tranen weer in de ogen.

En alsof er al niet genoeg emoties waren op deze vroege ochtend, liep ik ook nog eens een van de mooiste etappes van mijn camino.
De hele route tot aan Ponferrada liep ik over kleine bergpaadjes door het bergachtige gebied van de Sierra Teleno. Om mij heen alleen groene bergkammen en onder mij groene valleien. Een fascinerend gezicht.

Behalve een mooie etappe was het ook een zeer intensieve en vermoeiende etappe. Vanaf Majarin, een geheel verlaten bergdorpje, volgde er een afdaling van ruim twintig kilometer over rotsachtige bergpaadjes naar Ponferrada.
Het vergde veel concentratie, vooral om goed te kijken waar je loopt en niet om je heen kijken naar het landschap, want anders val je zo op je snuit of verzwik je de enkel.

Het werd uiteindelijk half drie dat ik in Ponferrada aan kwam en verblijf in een voor mijn begrippen luxe Albergue. Het heeft veel weg van een hotel, alleen staan er op de kamers twee stapelbedden.
Is ook wel eens prettig na al die grote slaapruimtes.