Dag 81 - Naar de Rioja

Totaal gelopen: 2101 km.
Nog te lopen naar Fisterra: 720 km.

Vandaag is mijn broer Willem jarig. Hij zou nu 65 jaar zijn geworden.

Terwijl mijn kamergenoten zich tussen vijf uur en half zes gereed maakten voor vertrek, besloot ik zelf om tegen kwart over zes uit bed te stappen. Doordat iedereen al weg was, had ik alle ruimte en tijd en ruimte om de rugzak in te pakken en toilet te maken.
Ik had een korte etappe vandaag van 'slechts' twintig kilometer en met mijn tempo kon ik rond het middaguur in Logroňo zijn.

Het was kwart voor zeven dat ik de auberge in Torres del Rio verliet. Ik vind deze tijd het mooiste moment van de dag. Het is nog wat schemerig, het landschap wordt deels nog verlicht door de maan maar in het oosten komt de zon al op en zowel in de lucht als op de grond krijg je een prachtig kleurenspel te zíen.

Ik was gisteren iets te voorbarig dat het klimwerk voorbij was, want meteen Torres del Rio moest er flink worden geklommen en ook weer gedaald met percentages tussen de 10 en 15%. De Ieren noemden dit gedeelte de 'legbreaker', m.a.w. dat het een aanslag op je knieeën pleegt. En inderdaad, na een aantal pittige afdalingen, kon ik mijn knieeën wel voelen.

Wat mij na Torres del Rio opviel was dat het landschap veranderde. De gele korenvelden waren verdwenen en maakten plaats voor groene hellingen, wijngaarden en aan de horizon nog steeds het gebergte. Je kon merken dat we de Riojastreek naderden.
In Viana, een mooi oud stadje, een paar kilometer voor Logroňo, zag ik op het marktplein de groep met Ieren zitten en heb me bij hen aangesloten. Het zijn een aantal mannen van mijn leeftijd met veel humor en het werd erg gezellig.
Toch besloot ik niet op hen te wachten, maar mijn eigen weg te gaan richting Logroňo. Maar zoals dat gaat, als je in eenzelfde periode de camino begint, je komt vaak dezelfde mensen tegen. Net na Viana tref ik Sandy uit de VS, die ik in Saint-Jean-Pied-de-Port al had ontmoet. Samen lopen we op tot in het centrum van Logroňo. Zij slaapt echter in een andere auberge en we nemen afscheid met de opmerking 'see you may be tomorrow'.

Met alle gekheid was ik al om half twaalf in Logroňo. Na Pamplona de tweede grote stad op de camino. Ik slaap in het Hostel Entresueňos, die naast hotelkamers ook een ruimte heeft met stapelbedden voor pelgrims. Normaal gesproken kun je pas om twaalf uur in een 'pelgrimsauberge', maar omdat dit een hostel is kon ik gelijk inchecken.
Na mij te hebben gedoucht en geïnstalleerd had ik alle tijd om het centrum te verkennen.

En nu schrijf ik dit verslag op het plein voor de kathedraal in een restaurant waar ze tapa's en andere maaltijden verkopen.
Waar ik dan van schrik is dat mijn 'krenterigheid' als Nederlander naar boven komt. Ik kijk niet naar de tapa's die mij lekker lijken, maar naar de prijs. Dat wordt nog erger als de ober een fles (rioja) wijn op tafel zet.
Pas als hij mij duidelijk maakt dat ik die fles niet hoef op te maken ben ik gerustgesteld. En de tapa's... daar heb ik mijn caminogevoel laten spreken.

En nu we het toch over de camino hebben, vanaf het moment dat ik de Pyrėnėen ben overgestoken heb ik tot nu toe een haat-liefde met de verhouding met de camino.
Ik vind het erg leuk om mensen van diverse nationaliteiten te ontmoeten en te luisteren naar hun verhalen. Ook het landschap imponeert mij.
Maar wat mij tegen staat is dat je onderdeel wordt van een grote groep en met elkaar in dezelfde richting wordt geduwd.
Om een voorbeeld te noemen: In Roncevalles en Torres del Rio wordt er samengewerkt tussen auberge en restaurant. Je hebt geen keus, want andere restaurants of winkels zijn er niet, dus je zit met z'n allen een pelgrimsmenu (van slechte kwalieit) te eten. Dat voelt bij mij helemaal niet goed.
Of je ziet onderweg diverse ondernemers, die vanuit een auto of provesorisch gebouwd terras flesjes water en fruit verkopen en dan komt bij mij de gedachte naar boven dat ik de 4-daagse van Nijmegen aan het lopen ben.
Kortom de commerciële kant van dit gedeelte van de camino staat mij enorm tegen en verlang ik terug naar mijn camino voor de Spaanse grens. Maar ik geniet tegelijkertijd van het landschap hier en de mensen die ik op mijn weg ontmoet.