Dag 76 en 77 - Familiebezoek

Totaal gelopen: 2010 km.

De trouwe volgers zullen hebben begrepen waarom er gisteren geen verslag was.
Ik heb de camino onderbroken voor een bezoek aan mijn nichtje in Lastur. 's Ochtends om half zeven ben ik uit Larrasoaňa vertrokken en tegen elf uur stond ik bij het busstation van Pamplona al te wachten op de bus naar San Sebastian. Vandaar stapte ik over op de bus naar Elgoibar. Een reistijd van ruim 2,5 uur. In mijn hoofd dacht ik dat de afstand Pamplona naar Elgoibar korter was, maar dat viel tegen. Toch ben ik blij dat ik dit heb gedaan.
Het is een belangrijk onderdeel van mijn camino. Een bezoek brengen aan mijn familie en vooral het graf van mijn broer opzoeken. Emotioneel was het voor nog niet afgerond. Ik ben bij zijn sterven aanwezig geweest, maar had zijn laatste rustplaats nog niet gezien. Gisteren was dan daar het moment. Samen met zijn dochter Eguzkine ben ik er naar toe gelopen en heb ik op het graf een Jacobsschelpje, die ik de hele reis bij mij heb gehad, neergelegd. Het schelpje symboliseert mijn persoonlijkheid met daarin mijn emoties. Ik laat als het ware een klein stukje van mijzelf daar achter. Een emotioneel, maar ook een mooi moment, want dit was voor mij een afronding, in het besef dat dit misschien wel de laatste keer is dat ik hier ben geweest.

Het was mijn bedoeling om nog een extra dagje in Lastur te blijven, maar een grote onrust maakte zich van mij meester. Deze missie was volbracht, dit was goed maar nu wilde ik verder met mijn camino.
Dus ben ik vanmorgen weer in de bus gestapt en was ik rond het middaguur weer in Pamplona.
En het voelde ontzettend goed om mijn weg te kunnen vervolgen.

In Pamplona had ik het geluk dat, net toen ik voorbij het stadhuis liep er een concert met flamingomuziek begon. Daar heb ik een tijdje naar geluisterd en toen verder gelopen naar Cizor Menor, waar ik ga overnachten.
In Pamplona stond ik versteld hoe goed de route daar was aangegeven. Met ronde schelpen op straat, met pijlen op de huizen en zelfs met aanwijzingsborden wordt je de goede richting opgestuurd. Het is echt onmogelijk om een verkeerde weg in te slaan.
Dat geldt overigens ook voor de andere stukken op de route. Zelfs als je een grote weg moet oversteken staan er op die weg borden die automobilisten waarschuwen voor overstekende pelgrims.

Het is een grote tegenstelling met mijn weg in o.a. België en Frankrijk, waar niet alles goed is aangegeven, waar je je creativiteit moet gebruiken om op de goede weg te blijven.
De camino in Spanje is er helemaal op toegerust om al die duizenden mensen goed en zonder gevaarlijke situaties richting Santiago de Compostella te krijgen.
Daarmee raak je wel een beetje de charme van de pelgrimsweg kwijt.
Ik kwam daarover aan de praat met de eigenaresse van de herberg. Zij was het met mij eens en stoorde zich zelf er aan dat mensen maar een gedeelte van de camino lopen of trajecten, die ze minder interessant vinden, overslaan door een bus of trein te nemen. Haar mening is dat als je pelgrimstocht maakt, je die ook in zíjn geheel lopend volbrengt, waar je ook begint.

Een andere trend die je ziet is dat de camino del Norte populairder wordt.
Zelf heb ik een aantal mensen ontmoet die eerst vanuit Saint-Jean-Pied-de-Port de tocht over de Pyrėnėen willen meemaken en dan in Pamplona de trein naar Irun nemen om daar te beginnen aan de camino del Norte.
Ook mijn nichtje Eguzkine ziet steeds meer pelgrims langskomen en vertelde dat het aantal pelgrimsherbergen in de omliggende dorpen is toegenomen.