Dag 44 - Begroetingen

Totaal gelopen: 1159 km. Uitgegeven: 1606 euro

Ja, beste mensen. Eerst maar eens over mijn baard. Een aantal van jullie hebben het al gezien, die begint flink te groeien. Nog harder dan mijn hoofdhaar heb ik het idee. Ik vind die baard niet altijd prettig. Als het warm is blijven de zweetdruppels er in hangen en bij het koffie drinken -de Fransen gebruiken hiervoor grote mokken - zit ik met mijn snorharen in de koffie. En wat als ik straks thuis kom en me weer ga scheren! Dan is het gedeelte boven mijn neus bruin en de andere helft wit. Dat geeft zo'n gek gezicht, dat ik nu overweeg die baard te laten staan.

Vandaag weer een rustige dag met 'slechts' een kleine twintig kilometer. In alle rust opgestaan en ontbeten en tegen half negen op pad. Eerst bij de boulancherie wat kopen voor de lunch. Omdat het zondag is en andere winkels nog dicht zitten, vormt zich daar altijd een kleine wachtrij. Ik blijf het waarderen hoe de mensen elkaar met een handdruk of kus begroeten en ook al staat men buiten in de rij, men wacht rustig af en men maakt ondertussen een praatje met elkaar. Heerlijk, die rust en ontspanning die daar van afstraalt.

Op weg naar Vardigny, net nadat ik het dorp Lurcy-Levis had verlaten zag ik midden in een pas geoogst graanveld een vos lopen op zoek naar prooi. Het dier had mij niet in de gaten en ik geruime tijd naar het dier gekeken, hoe het al snuffelend en sluipend rondliep om dan ineens op te springen om zijn prooi te pakken. Een schitterend gezicht om naar te kijken.
Ik dacht altijd dat vossen een rood\oranje vacht hadden, maar die ik gezien hebben waren vaalbruin.

De zon scheen weer en het werd vooral vanmorgen warm. Gelukkig ook redelijk wat wind, zodat de temperaturen niet al te hoog werden. Tot Vardigny liep ik over een geasfalteerde binnenweg, langs glooiende weidelandschappen. Ik moet zeggen het klinkt als veel van hetzelfde, maar het verveelt niet. Ik heb heerlijk gewandeld op dat weggetje.

In kwam tegen half twaalf in Vardigny aan en omdat ik alle tijd had besloot ik op het terras te gaan zitten van de enige uitspanning in dit dorp het 'Hotel le relais de la fôret'. De bezoekers die buiten zaten waren aan de rosė en omdat ik een Fransman onder de Fransen wil zijn besloot ik er ook maar een te nemen.
Het hotel wordt gerund door een echtpaar op zeer gevorderde leeftijd. De man liep met een wandelstok achter de toog, maar schonk met vaste hand mijn rosė in. En met bewondering heb ik toegekeken hoe het frěle, oude vrouwtje, wat wankel lopend, een dienblad met glazen en flessen heelhuids wist over te brengen.
Op het terras was het een komen en gaan van dorpsgenoten en ik heb getracht het systeem te ontdekken van de begroeting. Ik denk dat ik het nu weet. Allereerst moet je elkaar op zijn minst kennen. Dan geven de mannen elkaar een hand, de mannen kussen de vrouwen en de vrouwen elkaar ook. Zit er dus al een gezelschap aan mannen en vrouwen, dan ben je als nieuwkomer druk met begroeten.
Ondertussen was het de waardin toch gelukt om tegen mijn tafel te stoten, waardoor mijn reeds bijna lege glas omviel. Ik kreeg van het huis een nieuw glas.
Toen ik daarna mijn weg vervolgde had ik het gevoel dat ik een stuk langzamer liep en er veel meer bochten in de weg zaten, dan op de kaart aangegeven :-)

De weg naar Ainay-le-Château liep grotendeels langs een drukke provinciale weg. Voor Nederlandse begrippen een N-weg, maar dan nog smaller. Maar er wordt net zo hard gereden.
In het dorpje Bardais was een rommel- annex vlooienmarkt gaande. Voor de afleiding en om even van de drukke weg af te zijn ben ik daar wezen kijken. Bij een kraam werd kaas uit de streek verkocht en lag er een plankje met wat kaasjes om te proeven. Ik heb zo'n stukje gepakt en dat had ik beter niet kunnen doen, want het werd me geel en groen voor de ogen. Zo scherp en kruidig en droog. Bovendien begon de man achter de kraam moeilijk te doen. "You money, "you pay now".
Ik probeerde duidelijk te maken dat je niet hoeft te betalen voor een stukje kaas, maar hij was onverbiddelijk: "you pay".
Gelukkig stonden vlak bij mij twee Nederlandse vrouwen, die in het dorp woonden, en die hebben de kaashandelaar denk ik goed toegesproken, want daarna liep hij weg.
De vrouwen hadden heel lang geleden ook de camino gelopen en vroegen of ik al een slaapplaats had, anders kon ik bij een van hen overnachten. Ik zei hun dat mijn slaapplek al geregeld was, maar bedankte hen hartelijk.

Het leek mij wijs om die braderie verder maar te laten voor wat het was en kwam tegen vier uur bij de pelgrimsherberg aan.
De herberg wordt gerund door een Frans echtpaar. Ze wonen vlakbij Metz, maar zijn hier een week als hospitaliėre.
De man is vanuit Vezelay al vier keer naar Fisterra gelopen en heeft mij enkele tips gegeven waar je goed kunt overnachten.
In eerste instantie was ik de enige pelgrim hier, maar zojuist arriveert hier nog een vader met zijn zoon, die Santiago de Compostella per fiets proberen te bereiken.