Dag 72 - De Pyrėnėen komen in zicht

Totaal gelopen: 1909 km.

Ik was al diep in slaap toen ik rond middernacht wakker werd van luide knallen. Ik keek uit mijn torenkamer en zag dat zich bij de stadsmuur een menigte had verzameld, terwijl boven mij vuurwerk uit elkaar spatte. Dat werd in een weiland onderaan de stadsmuur afgestoken. Het was een prachtig gezicht, dat vuurwerk met het gebergte op de achtergrond.
Vanmorgen werd ik rond half acht door mijn gastvrouw persoonlijk uitgezwaaid en verliet ik het stadje via een oude ophaalbrug en een stenen brug over de rivier le Gave d' Orolon. Sauveterre-de-Bearn een stadje om te onthouden.

Het beloofde weer net zo'n mooie dag te worden als gisteren, want echt waar, ik bevind mij thans in een schitterend gebied.
Het liep in het begin alleen wat anders. Ik zou na een uurtje wandelen een bospad in hebben gemoeten, maar die was afgesloten i.v.m. bosonderhoud. Ik werd omgeleid en dat is dan weer typisch Frans, laten ze je doodleuk een aantal kilometers langs een drukke, soms uit drie banen bestaande autoweg lopen, waar echt vreselijk hard werd gereden.
De omleiding heeft mij een uur extra gekost, maar uiteindelijk kwam ik weer op de hoofdroute terecht.

Nadat ik de rivier Gave d' Orolon was overgestoken kwam ik in Frans Baskenland terecht. Dat merkte ik o.a. aan de nationale vlag van Baskenland (Euskadi) die ik overal tegen kwam, aan de plaatsnaam- of andere informatieborden, waar in het Frans en Baskisch was geschreven (het lijkt hier Friesland wel) en aan de huizen, allemaal wit bepleisterd met bruin-rode kozijnen en luiken.

Was het voor Saint-Palais nog redelijk vlak, direct daarna begon het serieuze werk en moest er flink worden geklommen, wel enkele honderden meters omhoog.
Tegelijkertijd kwam het hooggebergte steeds dichter bij en dat leverde spectaculaire vergezichten op. De Pyrėnėen zijn indrukwekkend hoog en het is een groot feest om in dit landschap te mogen wandelen. Het is niet onder woorden te brengen hoe mooi het hier is.

Halverwege de beklimming naar Ostabat kwam ik op de 'Stėle de Gibraltar'. Een kruispunt van drie wegen waar de lijnen uit Parijs, Le Puy en Velay en Vezelay bij elkaar komen.
Maar hoe ver ik ook keek, geen pelgrims te zien. Het zal toch niet zo zijn, dat ik vandaag weer de enige pelgrim ben in Ostabat.

Het was inmiddels vier uur geworden dat ik Ostabat in liep. Een klein boerendorpje in een vallei vlak voor het hooggebergte.
Ik slaap in de Gite 'Izarrak' en ben dit keer niet de enige pelgrim. Er zijn een drietal Franse stelletjes, twee Duitse vrouwen, en bij mij op de kamer slapen nog een Belg en een Frans meisje. Maar op het meisje na stopt iedereen in Saint-Jean-Pied-de-Port, om vandaar volgend jaar de reis voort te zetten.
Vanavond hebben we met z'n allen gegeten en werden we getrakteerd op Baskische zang en voordrachten en natuurlijk moesten wij allemaal mee zingen. Het werd een hele gezellige maaltijd zo met z'n allen.

En nu ik op het terras van de Gite zit en uitkijk op het hooggebergte van de Pyrėnėen, begint de opwinding zich langzaam meester van mij te maken. Morgen wandel ik naar Saint-Jean-Pied-de-Port. Dan heb ik heel Frankrijk doorlopen en begint een nieuw avontuur in Spanje.