Waarom loop ik naar Santiago de Compostella

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, Santiago de Compostella was niet mijn eerste doel. Ik had mijn zinnen in eerste instantie gezet op de langeafstandswandeltocht E2 /GR 5. Die begint in Schotland en gaat dan via het zuiden van Nederland , de Belgische Ardennen, de Franse Vogezen en Jura naar Nice. Een tocht van ruim 2500 km.

Ik ben namelijk een fervent wandelaar. Ik heb vele kilometers weggelopen. Kennedymarsen en meerdaagse wandelevenementen zoals de Vierdaagse van Nijmegen zijn mij niet vreemd. De laatste jaren liepen mijn vrouw en ik tijdens onze zomervakantie etappes van het Pieter- of Trekvogelpad en tijdens deze trektochten begon het idee om voor een langere periode te gaan wandelen vorm te krijgen.
Ik vond het namelijk heerlijk om dagenlang door de natuur te lopen, onbekommerd en zonder zorgen, met aan het eind van de dag dat spannende gevoel waar je de avond zou doorbrengen. En als dan na een week wandelen ons einddoel was bereikt dan altijd weer dat teleurstellende gevoel dat onze wandeltocht ten einde was en we moesten stoppen, want ondertussen zag ik verderop alweer een markering of richtingsbord en was ik het liefst doorgelopen.
Datzelfde gevoel van verder willen had ik ook toen ik met mijn zwagers een berghuttentocht maakte door het Tatragebergte in Polen en Slowakije. Niet genoeg kunnen nemen met het eindpunt, maar altijd verder willen trekken.

Ik troostte mij dan met de gedachte dat ik over enkele jaren met pensioen zou zijn en dan volop tijd zou hebben om mijn plan uit te voeren. Maar een aantal gebeurtenissen hebben mij doen beseffen dat als je iets heel graag wilt doen je dat niet moet uitstellen. Vorig jaar is mijn moeder overleden en heb ik in een tijdsbestek van drie jaar mijn directe familie verloren. Eerst mijn vader bij een auto-ongeluk, een jaar later mijn schoonzus aan de spierziekte ALS, het jaar daarop mijn broer aan Alvleesklierkanker en een goed half jaar daarna dan mijn moeder. Daarnaast zag ik mijn directe omgeving bekenden en familie ernstig ziek worden en toen ik ook nog vernam dat ik niet eerder dan op mijn 69e jaar met pensioen mag was het voor mij duidelijk, als ik een maandenlange wandeltocht wil ondernemen ik niet moet wachten tot ik de pensioengerechtigde leeftijd heb bereikt.

Na de crematie van mijn moeder kwam ik hierover aan de praat met mijn nichtje uit Baskenland en zei nam een heel duidelijk standpunt in. Aart-Jan zei ze, als je iets wil dan moet je het gewoon doen. Ja maar…. begon ik, ik heb mijn werk, ik heb een gezin, ik kan niet zo maar weg.
Neen, neen, neen zei ze. Geen ja maar, jij moet gaan. En langzaam maar zeker begon bij mij het besef dat ze gelijk had. Als ik wat wil, dan moet ik het nu doen.
En toen ben ik gaan praten. Met mijn collega’s op mijn werk, maar vooral met mijn vrouw en toen ik van hen het groene licht kreeg en ik de zekerheid had dat ik met een gerust hart weg kon, begon mijn voornemen steeds concreter te worden.

Het plan om de Europese wandeltocht GR5 te lopen liet ik al snel varen. Ik ontdekte dat deze tocht vooral door de natuur liep en om ergens te overnachten was ik aangewezen op een tent en zou ik als “wildkampeerder” vooral heel selfsuporting moeten zijn. Dat idee trok mij niet zo aan, totdat ik op een gegeven moment een documentaire zag over een aantal pelgrims die werden gevolgd op hun weg naar Santiago de Compostella. Hun verhalen en de beelden spraken mij aan en nadat ik ook nog enkele boeken hierover had gelezen was mijn keuze gemaakt. Ik wandel naar Santiago de Compostella of inmiddels nog concreter naar de Spaanse kustplaats Fisterra ook wel ‘Het Einde van de Wereld’ genoemd.

Als atheïst is Santiago de Compostella voor mij niet het einddoel maar een tussenstop en zie ik de wandeltocht daar naar toe vooral als een proces om het verlies van mijn familie een plek te geven. De tocht is voor mij ook een periode van bezinning in het leren (her)ontdekken van de essentie van het leven, namelijk dat wij als mens niet veel nodig hoeven te hebben om geluk te ervaren..
En Fisterra is voor mij uit psychologisch oogpunt een goed eindpunt, want de behoefte om verder te willen trekken is daar geen optie omdat de wandeltocht eindigt bij de Atlantische oceaan.